Toen er een asielboot aan de kade in Krimpen aan den IJssel kwam liggen, zocht de gemeente vrijwilligers om deze mensen welkom te heten. Arie en zijn vrouw Marjan meldden zich direct. “Wij geloven in het tonen van naastenliefde.”
In eerste instantie maken ze een wandelingetje met een aantal asielzoekers door hun woonplaats. Arie heeft direct een klik met Rabah, een van de Syrische mannen. “Hij vertelde hoe hij urenlang onder een vrachtauto had gelegen. Als hij in slaap gevallen was, zou hij waarschijnlijk zijn omgekomen. Dat raakte me.”
Arie is niet het type dat graag stilzit. Zijn agenda met vrijwillige taken is goed gevuld. Zo beheert hij verschillende websites, zoals die van de lokale ANBO-PCOB-afdeling. “Dat fröbelen op de computer vind ik heel plezierig.”
Maar na die eerste indrukwekkende ontmoeting met Rabah, besluit hij dat er ruimte is voor meer vrijwilligerswerk. Nu geeft hij Nederlandse les aan twee jonge vrouwen, Rabah en zijn vrouw. “Dat heeft ons leven echt verrijkt. Het is prachtig om te zien hoe belangrijk familie voor hen is, terwijl onze samenleving steeds individualistischer is. Ze vertellen vaak hoe dankbaar ze zijn voor onze hulp. Fijn, maar dat we voor de gezinnen fungeren als een soort opa en oma, is misschien nog wel mooier.”
