Exodus biedt hulp aan mensen met een forensische achtergrond

13 Februari vertelde de heer Dirk Coster over de stichting Exodus.

Al jaren schommelt het aantal gedetineerden rond de 30.000 en daarvan is ruim 90% man. Veel gedetineerden zitten niet voor het eerst en daar is een reden voor. Natuurlijk zijn er mensen die kiezen voor de misdaad en detentie zien als een risico van het vak, maar voor de meeste geldt dat niet. Toch gaan ook zij dikwijls weer in de fout; de recidive is meer dan 60%! Hoe komt dat?

Detentie, ook een voorlopige die niet leidt tot een veroordeling, kan grote gevolgen hebben voor de gedetineerde. Bij binnenkomst in de gevangenis moet de gevangene dikwijls zelf maar uitzoeken hoe de ‘spelregels’ zijn. Bijvoorbeeld hoe hij aan een telefoonkaart moet komen om een advocaat te kunnen bellen (welke?), zijn familie, zijn werkgever in te lichten. Hoe koop je zeep en andere toiletspullen in de gevangeniswinkel? Alles, ook je portemonnee, is afgenomen. Als detentie langer duurt, verdwijnen sociale contacten buiten de poort; werk, vrienden, partner. En als dan de straf erop zit, is het ook voor justitie letterlijk over en uit. Ook de reclassering trekt er vanaf dat moment zijn handen vanaf. De gevangene staat buiten de poort met een blauwe vuilniszak met daarin zijn spulletjes en een ov kaartje naar de plaats waar hij destijds is opgepakt. Kan hij weer terecht bij familie en partner of is er niemand, geen onderdak, geen id-kaart, geen zorgverzekering, geen inkomsten. Zo’n persoon is natuurlijk een makkelijke prooi voor iemand die hem wel wil helpen tegen een kleine wederdienst, bijvoorbeeld even een weekendtas ophalen in Caracas.

Exodus is voortgekomen uit het gevangenispastoraat. Dominee Jan Eerbeek merkte hoe moeilijk veel gevangenen het hebben om weer hun plek in de maatschappij te vinden. Daarop startte hij een initiatief waarbij (ex)-gevangenen en hun families geholpen worden om hun leven weer op de rails te krijgen. Ook zijn er inmiddels ‘Exodushuizen’ waar ex-gedetineerden begeleid onderdak geboden wordt op weg naar zelfstandigheid, worden er ouder-kind kampen georganiseerd om de relatie met de kinderen in stand te houden en nog vele andere initiatieven.

Exodus telt zo’n 1200 vrijwilligers en helpt maar een klein deel van alle gedetineerden. Gelukkig zijn er meer organisaties als Exodus en kunnen de mensen die hulp willen, die ook krijgen.

Vanuit de zaal was de verbazing groot, dat er vanuit de overheid niets aan wordt gedaan om recidive te voorkomen middels goede nazorg. Veel (ex)-gedetineerden behoren sowieso al tot de sociaal zwakkeren van onze samenleving. Des te groter was de waardering voor het werk van de vrijwilligers van Exodus en soortgelijke organisaties.