Even terug naar begin december vorig jaar. In Nederland is de zon bezig aan een sabbatical: het is een en al sombere grauwheid. Leeftijdsgenoten zijn aan lichte depressies ten prooi. Maar ik loop rond in het oogverblindende kleurenpalet van Jodhpur, de blauwe stad in het westen van India. Naast mij ook nog eens het Mooiste Meisje van de Klas: een Nederlandse onderneemster met inspirerende idealen. We gaan op weg naar een vrolijke vrouwengemeenschap, waar schitterende jurken gemaakt worden. Voor een fatsoenlijk loon, in aangename omstandigheden. De zon schijnt en het leven is mooi! En verdraaid: het schijnt nog goed voor m’n gezondheid te zijn ook. Niet iedereen heeft natuurlijk de mazzel dat hij op reportage kan met het Mooiste Meisje van de Klas. Het is ook jaloersmakend. En niet ieder beroep leent zich voor doorgaan na je pensioen. Als ik in de bouw zou werken, zou ik absoluut zo vroeg mogelijk de mortel aan Maarten geven. En met allebei m’n linkerhanden de rust van de AOW aangrijpen.
