En dan die doden. Al die doden. Het gruwelijkst zijn de oorlogen in het Midden-Oosten en hier bij ons om de hoek. Alleen Poetin al vermaalt dagelijks (!) duizend jonge mensen in de gehaktmolen des doods. Aan Oekraïense kant sneuvelen talentvolle jongeren in koude loopgraven, worden gezinnen, opa’s en oma’s kapot gebombardeerd. We zien de halfhartige steun die het westen aan een immer smekende Zelensky geeft, steeds weer net te weinig om succesvol de dodelijke bommen van Poetin te stoppen.
De duizenden doden in Gaza, de nog steeds vermiste kinderen in een kapotgeschoten wereld. De angst van de Israëliërs voor de raketten uit Iran, voor Hezbollah, voor Hamas, voor het lot van de gegijzelden.
In Europa staan democratieën onder druk. In Oostenrijk, Slowakije, Frankrijk en Italië neemt de steun voor extreemrechts toe. In ons eigen landje streeft Wilders naar een staat zoals die van zijn beste vriend Orban in Hongarije. We staan machteloos. Wat kunnen we doen?
