Gratis webinars in oktober en november
Levenstestament, Testament en Digitale Nalatenschap
Lees meer09 september 2025
Tekst: Saskia Grootegoed
Foto's: Janita Sassen
Anniko van Santen (54) is al sinds haar 18e op tv te zien. Ze praat met veel enthousiasme over haar vak, de magie van televisie en het leven in de schijnwerpers. Maar als ze ’s ochtends de gordijnen opentrekt, wordt ze begroet door haar drie schapen.
De dagen van Anniko van Santen, die al bijna twintig jaar het vaste gezicht is van het AVROTROS-programma Opsporing Verzocht, zitten bomvol. Ze is immers sinds 2014 ook als eindredacteur nauw betrokken bij de totstandkoming van het programma. Het is nog betrekkelijk rustig op de redactie als ze aanschuift om te werken aan de volgende live-uitzending. Ze overlegt met de politie over de zaken die in de uitzending behandeld zullen worden, schrijft teksten, maakt afspraken om familieleden van slachtoffers te interviewen. ‘Het klinkt misschien gek’, zegt ze, ‘maar de gesprekken met nabestaanden zijn voor mij het meest zinvolle van mijn werk.
Mensen kennen me van televisie en voelen zich daardoor bij mij eerder op hun gemak om hun verhaal te vertellen. We zijn er bij Opsporing Verzocht niet alleen om een misdrijf op te lossen. Nabestaanden kunnen zo ook een monumentje achterlaten voor hun geliefde die er niet meer is. Maar na zo’n intens gesprek zit ik wel standaard huilend in de auto. Ik voel hoe zwaar het lot is dat mensen treft. Het is vaak zo oneerlijk.’
Niet angstig uitgevallen
Op de vraag hoe groot de impact van het programma op haar leven is zegt Anniko: ‘Toen ik net begon bij Opsporing Verzocht zag ik overal gevaar. Kijkt die man bij de kassa van de supermarkt nou over mijn schouder? Wat doet dat verdachte autootje bij het pompstation? Mijn wereldbeeld is wel wat verwrongen geraakt zou je kunnen zeggen. Aan het einde van een seizoen ben ik altijd een stuk negatiever over de wereld dan na de zomervakantie. Maar ik weet ook dat de zaken in de uitzending uitzonderingsgevallen zijn. Ik ben verder niet erg angstig. Daar herinnerde mijn man me laatst aan toen ik op vakantie nogal onoplettend aan het pinnen was. “Nou, jij vráágt er echt om om bestolen te worden”, grapte hij.’
Graag in de schijnwerpers
Een verhaal vertellen, het publiek uitleggen wat er aan de hand is in de wereld en mensen oproepen om in actie te komen. Het is Anniko op het lijf geschreven. ‘Ik was vroeger behoorlijk verlegen, maar vond het wel ontzettend leuk om spreekbeurten te houden. Naar de bieb, alles uitzoeken, een verhaal houden, heerlijk. En ondanks het feit dat ik in het dagelijks leven soms wat afwachtend ben, houd ik ook van de schijnwerpers. Dat verwachten mensen misschien niet van mij. Televisie met al die knipperende lichtjes vind ik geweldig.’ Zelf kijkt ze ook graag tv. ‘Het songfestival is mijn absolute favoriet, met al dat vuurwerk en die prachtige showtrappen.’
De magie van Hilversum
Toen Anniko als jong meisje bij een lokale televisiezender in Limburg werkte (waar ze onder andere een reportage maakte over Bart de Graaff en B.O.O.S.), wist ze dat dít was wat ze wilde. Samen met haar collega’s, (‘allemaal jonge honden en net zo bloedfanatiek als ik’) besloot ze een video achter te laten bij Countdown, een muziekprogramma van RTL Véronique. ‘We reden door Hilversum en ik vond het zó magisch. Hier gebeurt het, dacht ik. Dat gevoel heb ik nog steeds. Als ik op het Media - park iemand zie lopen die bekend is van tv, valt mijn mond soms open van verwondering. Het is gek om te bedenken dat ik inmiddels zelf zo iemand ben.’ Bij RTL Véronique bekeken ze haar video en zochten ze een omroepster. En de rest is geschiedenis.
Graag zelf het einde bepalen
De natuurprogramma’s die Anniko maakte in samenwerking met het Wereld Natuur Fonds, brachten haar over de hele wereld. ‘Ik heb voor die programma’s ontzettend veel gereisd en bijzondere plekken gezien. Daar - door denk ik vaak: als ik nú omval, heb ik gewoon een heel leuk leven gehad. Ik prijs me gelukkig; ik heb een lijf dat het goed doet, een leuke man en kinderen, een fijn huis en een baan die me voldoening geeft. En mijn moeder leeft nog. Met haar praat ik veel over het einde van het leven. Dat zijn bijzondere gesprekken.
Een van de mooiste dingen in mijn werk is de jaarlijkse presentatie van het programma Herinneringen voor het leven, over mensen met de ziekte van Alzheimer. Het laat ook heel duidelijk het verdriet van hun naasten zien. Dement worden is een schrikbeeld voor me. Dat komt denk ik doordat ik altijd erg onafhankelijk ben geweest. Het lijkt me afschuwelijk om dat los te moeten laten. Daar - bij, ik ben wie ik ben door hoe mijn hoofd werkt. Als je de diagnose dementie krijgt, weet je dat het alleen maar minder wordt. Dan hoeft het voor mij niet meer. Je bent maar even op deze wereld en die tijd moet je zo fijn mogelijk invullen.
Op een gegeven moment gaat het licht uit op het feestje en dat hoort erbij. Het voelt voor mij heel natuurlijk om zelf te bepalen wanneer het genoeg is geweest. Dan is het dus belangrijk om afspraken te maken met je omgeving. Mijn moeder heeft dat ook heel sterk. Doordat ik weet hoe zij het wil als ze komt te overlijden, heb ik straks de tijd om verdrietig te zijn.
‘Ja, wandelen is helend voor de ziel. De zon op je gezicht, kijken naar alles wat in bloei staat.'
‘Buiten, op het platteland!’
'In de auto luister ik graag naar Geschiedenis Inside. Pas hadden ze ineens een pauze. Ik dacht bij mezelf: nee, dat mag niet!’
‘Alleen op stedentrip.'
‘Ja, maar ik prijs me gelukkig dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken.'
‘Ehh, de deur dicht houden…?
Direct naar
Lidmaatschap
Ledenservice
Advieslijn
Magazine
