Interview met Catherine Keyl: 'Ik moet van betekenis zijn, ertoe doen'

Catherine Keyl (78) begon als regie-assistente en werd verslaggeefster, presentatrice, schrijfster en columniste. En al die kennis die ze heeft opgedaan tijdens haar carrière gaat ze nu inzetten voor een nieuw, online magazine: ‘Catherine’s Stijl’. ‘Ik ben nog steeds heel erg nieuwsgierig.’

De verleiding is groot om de keerzijde van het ‘hard werken, niet zeuren’ onder de loep te nemen. In ‘Oorlogs-vader - een herinnering’ beschrijft Catherine de moeizame relatie die ze met haar vader had, een veeleisende, agressieve man voor wie ze het eigenlijk nooit goed kon doen.

Ik heb me weleens afgevraagd hoe hij vóór de oorlog moet zijn geweest, voordat de helft van zijn familie werd uitgeroeid, voor de anderhalf jaar die hij in concentratiekampen opgesloten heeft gezeten…

Hij kwam zwaar beschadigd uit de oorlog en trouwde met een vrouw die eigenlijk niet goed bij hem paste. Mijn moeder was een bescheiden, chique dame. Hij was een ordinaire straatvechter die met niemand meer rekening wenste te houden.’ Catherine ging in Groningen studeren omdat ze het thuis, in Den Haag, niet langer uithield, zou later – toen ze eenmaal getrouwd was – de band met haar vader weer iets aanhalen, maar toch: de herinnering aan een moeilijke jeugd was nooit ver weg. ‘Toen ik De 5 Uur Show presenteerde, heeft Jeroen Pauw een keer tegen me gezegd: “Wanneer hou je nou eindelijk een keer op je ouders overal de schuld van te geven?”’

Dat is het moment waarop de ‘blaaskaak’-onderbreking volgt, alsof er ergens diep vanbinnen nog iets knaagt. Het is veel te kort door de bocht, maar toch: op een of andere manier lijkt ze nog wel op het meisje dat alles goed moest maken. Het schuldgevoel van de overlever, zelfs in de tweede generatie, is hardnekkig.

‘Misschien is dat wel waar. De familie van mijn vaders kant heeft geen enkele kans gehad. Ik moet van betekenis zijn voor onze samenleving, mezelf nuttig maken. Bewijzen dat ik er ook toe doe.’

Kansloos op de liefdesmarkt

En de liefde? Is dat ook een interessante kwestie voor 55-plussers om eens wat langer over door te praten? ‘O, zeker! Misschien kunnen we het een keer hebben over het feit dat oudere vrouwen doorgaans kansloos zijn op de liefdesmarkt.

Mannen van boven de zeventig willen een vrouw van vijftig… en ja, oké, ik wil ook liever een jongere man, al heb ik, toen ik een proefabonnement op een datingsite had, heren van een zekere leeftijd gezien die me wel konden bevallen. Het is hoe dan ook een goed item: liefde na je 55ste.

Ik heb 53 jaar lang relaties gehad, dus voor mij is het niet echt een probleem, maar natuurlijk denk ik ook weleens dat het best leuk zou zijn als er thuis iemand op me zit te wachten.

Tegelijkertijd zie ik de voordelen van die ongebondenheid. Deze zomer vroeg een Italiaanse vriend of ik zin had om met zijn familie een weekje in de Dolomieten door te brengen. Binnen de kortste keren had ik een vlucht én een hotel. Ik heb, zomaar tussendoor, een topweek gehad! Zonder met iemand te hoeven overleggen, geen hond die uit logeren moest, niks. Totale vrijheid. Heerlijk.’