Interview met Gerdi Verbeet: 'Nooit meer vergaderen: heerlijk!’

Ze ontvangt in Garderen, hartje Veluwe, waar de wolf ervoor heeft gezorgd dat ze niet langer alleen met ‘het hondje’ haar rondjes door het bos maakt. ‘En dan hebben we al een wandelstok met een fietsbel bij ons… misschien moet ik er ook nog een toeter op laten zetten!’ Nog voor de bandopname wordt gestart, lijkt er al een politiek verhaal op tafel te liggen: hoe er door mensen in de Randstad van alles over ‘de natuur’ wordt geroepen, maar haar buren laatst nog een doodgebeten schaap moesten laten opruimen ende lokale bevolking en masse stemt op partijen die voorstander zijn van het afschieten van ‘een beest dat hier echt niet thuis hoort’.

Niet dat ze zich actief in dit soort discussies mengt, maar toch: Gerdi Verbeet staat altijd aan, wil meepraten, meedenken, al heeft ze onlangs ook besloten een aantal taken in besturen, commissies en raden van toezicht neer te leggen, omdat ze zo langzamerhand wel genoeg heeft vergaderd. ‘Ik zou wel een keer willen opstaan met het idee van: hm, wat zal ik vandaag eens gaan doen? Misschien wel helemaal niks!’

Vragen om hulp

Hoe ervaart ze het ouder worden? ‘Als ik nu in de spiegel kijk, moet ik om mezelf lachen en denk: hoe kon je vroeger zo ontevreden zijn? Mensen worden ouder en dat zie je. Is helemaal niet erg. En ik heb geen belemmeringen, dus ik mag sowieso niet mopperen.’

Dan wil ze graag nog iets kwijt over haar politieke idealen, waarbij haar belangrijkste boodschap is dat een sociaal-democratische volkspartij – nee, geen nieuwe, gewoon een verbeterde PvdA – meer oog zou moeten hebben voor de noden van mensen. ‘Ik ben al tijdens mijn voorzitterschap voorstander geweest van een Tweede Kamer die véél gevarieerder is, we moeten onze democratie aanvullen met maximaal gemengde groepen burgers die niet de eindbeslissingen nemen, maar meedenken of oplossingen werkbaar zijn. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de ouderenhuisvesting: niemand wil nog in die klassieke verzorgingshuizen wonen, maar wél graag in de buurt van voorzieningen. Voor veel ouderen is het idee dat je niet langer mobiel bent een groter angstvisioen dan dat je minder zorg zou kunnen krijgen. Ik denk dat het goed is als ouderen zich meer met het beleid gaan bemoeien.

Ouderenbonden, zoals ANBO-PCOB, zouden gesprekken met Kamerleden kunnen organiseren, zodat die van de mensen zélf kunnen horen wat er allemaal speelt. Bijvoorbeeld dat ze best van hun grote huis naar een compactere woning willen, zolang er maar goede voorzieningen zijn, waardoor er mogelijk iets aan de woningnood kan worden gedaan. En ouderen moeten zélf in actie komen. Aanpakken, ja!’

‘Weet je wat je, als oudere, ook moet leren? Vragen om hulp. Ik vind geven en helpen leuker dan krijgen en vragen… Bij mij moet alles altijd onmiddellijk gebeuren. Als mijn kinderen het te druk hebben, klim ik – tot hun ergernis – toch zelf maar weer op dat trapje om, net iets boven mijn macht, met één hand een peertje in te draaien. Dat is misschien een nóg grotere leeropgave voor mij: iets meer geduld proberen op te brengen.’