Interview met Nelli Cooman: 'Er zijn zoveel mensen die anderen willen helpen!'

Om de pijn te stillen

Later heeft ze bedacht dat er al iets mis was met haar elektrische fiets. Toch ging ze op pad, reed eigenlijk iets te hard – en ook nog zonder helm – verloor de macht over het stuur en kwam op een gruwelijke manier ten val. Drie dagen heeft ze, bont en blauw, in het ziekenhuis gelegen. Bijna een jaar lang had ze moeite met lopen. Hoofdpijn en duizeligheid zijn in de loop der tijd misschien iets gezakt maar nooit verdwenen… Bij het zoveelste bezoek aan de neuroloog, toen ze wéér eens te horen kreeg dat het onduidelijk was waar haar klachten door veroorzaakt werden, vroeg ze: ‘Als jullie toch niet weten wat ik mankeer, waarom slik ik dan al die medicijnen nog?’ Ook het thuisfront was het ermee eens, zeker toen ze last ging krijgen van hallucinaties: stop alsjeblieft met die troep.

Het geloof in God was ze nooit kwijtgeraakt, maar de pijnstillers hadden haar lusteloos en doodmoe gemaakt. Langzaam maar zeker kregen de gebeden weer betekenis. In de kerk werd ze eraan herinnerd dat God alleen bedankt werd voor de goede dingen en zelden op de momenten van tegenslag. Dat inzicht zorgde voor een ommekeer. ‘Ik weet nog dat ik op een dag een wandeling maakte, dat ik omhoog keek en zei: “Dank U wel dat ik gevallen ben. Ik leg het in Uw handen. Onmiddellijk daarna voelde ik een enorme last van me afglijden.”’

Kippenbout met boontjes

Denkend aan het aantal jaren – ‘dertig!’ – dat ze zich inmiddels als ambassadrice voor de Roparun heeft ingezet, komt ze als vanzelf uit bij de onwerkelijke constatering dat het lijkt alsof het helemaal nog niet zo lang geleden is dat ze haar eerste atletiekwedstrijd won, en verder terug: toen ze op haar tiende van Paramaribo naar Rotterdam verhuisde. ‘Sterker nog, ik kan me nog allerlei details van mijn vijfde verjaardag herinneren. Kippenbout met boontjes! Mama, die buiten de was op hangt…

Inmiddels ben ik zelf al jaren moeder en dit jaar word ik voor de eerste keer oma! Germaine, de dochter van mijn overleden zus, zie ik al haar leven lang als mijn eigen kind. Ze belde me een paar maanden geleden heel opgewonden op en zei: “Mam, ik moet u iets vertellen.” “Je bent zwanger!” “Hoe weet u dat?” “Kijk nog eens naar klok lieverd, het is half zes in de ochtend! Wat zou er nog meer zó dringend kunnen zijn?”’

Daarna is ze opgestaan om haar vaste rondje door de Zeeuwse polder te wandelen. Nog vrolijker dan anders. Met een Roparun-vestje dat licht geeft in het donker en de knipperende led-lampjes van haar koptelefoon. ‘Het is mijn dagelijkse routine. Dan luister ik naar een preek, of naar gospelmuziek, en wens iedereen die ik onderweg tegenkom een gezegende dag.’

Of haar gebed van deze ochtend ook is verhoord? ‘Ja, het was een goed gesprek, maar dat heeft niets met ons te maken hè? We kunnen wel van alles wensen in dit leven, maar het is helemaal niet zo vanzelfsprekend dat je het ook werkelijk krijgt.’