De 83-jarige Philippa Mierdink heeft een roerig leven achter de rug. Ze heeft de oorlog meegemaakt, in de mooiste steden gewoond, prachtige reizen gemaakt en interessante mensen ontmoet. Haar herinneringen heeft ze gevangen in een boek: Herinneringen Aan Een Bewogen Leven Van Een Bastaard Kind. “Voor mezelf, maar ook voor vrienden en familie.”
“Ik had al langer een idee om iets op te schrijven, maar heb nooit een dagboek bijgehouden, of iets dergelijks,” vertelt mevrouw Mierdink. “Met corona zat ik heel veel binnen. Dus ik had opeens niet zo veel meer omhanden. Maar omdat ik toch wel veel heb meegemaakt, besloot ik om mijn memoires op papier te zetten. Ik weet dat je het op internet heel makkelijk op kunt schrijven, voor iedereen om te lezen. Nu ben ik daar niet zo handig mee, dus ik besloot het op papier te gaan doen.” Het resulteert in een compact boekje, waarin oude foto’s en leuke anekdotes elkaar afwisselen.
Zo valt er te lezen over de jaren dat ze als au pair aan de slag gaat bij een familie in Londen en later bij twee families in Parijs. “Dat was toen heel gebruikelijk. En terwijl ik op de kinderen paste leerde ik Engels en later ook Frans aan de Sorbonne. Die meertaligheid zou mij later in mijn leven nog goed van pas komen”, vertelt ze. Ook is er een kort hoofdstuk gewijd aan hoe ze met een Deense vriend in een camper naar Kopenhagen afreisde. Als vlak voor hun eindbestemming duidelijk wordt dat de remmen niet meer goed functioneren, besluit het duo om te improviseren. Met een touw dat bevestigd is aan de remkabels in haar handen rijden ze verder. Op commando van haar vriend trekt ze aan het touw en remt de auto af. Met een grote lach vertelt ze nu: “Ik weet nog altijd niet hoe we ooit zijn aangekomen!”
Nog meer mooie reisverhalen: in 1970 vertrok ze samen met de toekomstige vader van haar zoon Sander in een oude, grijze Citroën 2CV naar Marokko. “Toen had je daar nog niet wat je nu hebt. Veel hotels en restaurants waren er nog niet. Dus dat was een groot avontuur. We wisten ‘s ochtends vaak niet waar we die avond zouden slapen.” In het boek beschrijft ze levendig de avonturen die ze daar met zijn tweeën hebben beleefd. De terugweg naar Nederland voert hen langs het Prado-museum in Madrid. Als ze staat over te geven in de toiletten van het museum voegt een vrouwelijke beveiliger haar toe dat ze waarschijnlijk zwanger is. Er bleek geen woord van gelogen te zijn.
Het kon natuurlijk niet uitblijven; een paar pagina’s later staat er een amusant verhaal over de geboorte van haar zoon in het boek. Nadat thuis de vliezen van de jonge Philippa waren gebroken, werd ze door een vriendin naar het ziekenhuis gebracht. De auto stopte er echter halverwege de rit mee, waardoor de bevalling bijna voor de deur van het Hotel Americain op het Leidseplein in Amsterdam plaatsvond. Tot haar grote geluk, en die van het hotelpersoneel waarschijnlijk, krijgen de twee vrouwen de auto weer aan de praat en arriveren ze net op tijd in het ziekenhuis.
Verhalen als deze schrijft ze aan de eettafel, op een grote, elektronische typemachine. Zittend achter dit massieve apparaat heeft mevrouw Mierdink, samen met haar zoon, haar levendigste herinneringen letter voor letter aan het papier toevertrouwd. Typen heeft ze geleerd tijdens haar opleiding aan Instituut Schoevers. Haar typevaardigheid en meertaligheid komen haar goed van pas als ze bij een Nederlands accountantskantoor in Parijs aan de slag gaat als receptioniste. “Ze zochten iemand die zowel Nederlands als Frans sprak. Daarom hebben ze mij gevraagd. Ik werkte op Place de la Concorde. Hoewel, het was er meer ónder. Daar had ik een bureau in een kamer zonder ramen, waar ik mijn typewerk moest doen. En die accountants die waren de hele dag de deur uit, dus ik kon in alle rust door blijven typen.”
Mevrouw Mierdink vindt een drukker die haar werk in boekvorm omzet. Veel vrienden en familie krijgen een exemplaar van Herinneringen Aan Een Bewogen Leven Van Een Bastaard Kind in hun handen gedrukt. “Ik hoef het helemaal niet te verkopen aan iemand. Maar ik heb veel meegemaakt en vind het leuk om dat door te geven. Het is ook mooi voor mijn kleinkinderen. Die krijgen allebei een boekje als ze wat ouder zijn. Maar ik laat hiermee wel iets aan ze achter.” Het lijkt haar dan ook een mooi idee als anderen haar voorbeeld zouden volgen. “Het is zo fijn om iets door te kunnen geven. Al moet het wel bij je passen, natuurlijk. Ik ben op school nooit goed geweest in Nederlands en ben technisch niet vaardig. Maar het leek mij zó leuk om te doen, dat ik daar overheen ben gestapt. Al moet ik mijn zoon en een goede vriendin ook bedanken. Zij hebben meegelezen en geholpen met het uitgeven.”
Ondanks het plezier dat ze uit het schrijven heeft gehaald, zal ze waarschijnlijk geen nieuwe Saskia Noort, AnnieM.G. Schmidt of Ronald Giphart worden. “Mijn gezondheid laat wat te wensen over. Een tweede boekje zit er waarschijnlijk niet in. Al gaat dit boekje maar tot mijn 45e levensjaar. Dus ik heb nog een hoop verhalen te vertellen!”
Mevrouw Mierdink draagt de achternaam van haar biologische vader. Een man die zij echter nooit heeft gekend. Het verklaart haar keuze om onder de naam Venema, de meisjesnaam van haar moeder, dit boek te schrijven en tegelijkertijd de titel van haar boek: Herinneringen Aan Een Bewogen Leven Van Een Bastaard Kind.
Direct naar
Lidmaatschap
Ledenservice
Advieslijn
Magazine
