anbo-pcob-magazine-ouderenwijzer-reis-lanzarote-1

Spectaculair Lanzarote: zon, zee en zwarte lava

Tekst: Elsbeth Kassies | Foto's: Mark Kohn

In de Atlantische Oceaan, op zo’n 115 kilometer van de kust van Marokko, liggen de Canarische eilanden. Het vulkanische eiland Lanzarote is met zijn lavalandschap vol kraters, zwarte zandgronden en ongeëvenaarde architectuur het meest verrassende.

Het heeft iets geks om midden in de winter badpak, zonnebril en zomerjurkje in te pakken, terwijl je buiten een dikke jas aan moet. En dat er dan op Schiphol, voor het vertrek naar de zon, ijs van de vleugels van het vliegtuig moet worden weggespoten. Maar als we landen op Lanzarote blijkt het weer net zo te zijn als de plaatjes ons beloofden: een stralende zon en een knalblauwe lucht. Echt! En in dat heerlijke klimaat staan ons nog veel meer verrassingen te wachten.

De kleuren van Lanzarote

Spectaculair Lanzarote: zon, zee en zwarte lava

Wat meteen opvalt: nauwelijks hoogbouw hier. Geen flats of hoge appartementencomplexen zoals op de andere grote Canarische eilanden. En dat geeft Lanzarote een vriendelijke uitstraling. Misschien zorgt dat er ook wel voor dat er weinig echt uitgaansleven is en er dus vooral jonge gezinnen en ouderen komen. Verspreid over het eiland liggen verblindend witte dorpen, die contrasteren met de meestal zwarte, vulkanische grond. De huizen zijn witgekalkt, met blauwe, groene of bruine kozijnen en deuren. Oorspronkelijk waren die kleuren afkomstig van verf die de vissers over hadden van het schilderen van hun boten.

Luizenkleurstof en bijzondere wijn

We tuffen met onze huurauto een paar dagen over het eiland. Overal is wel wat te zien. De stranden natuurlijk, met kiezels of zand. Slaperige dorpjes met gezelligheid op het dorpsplein. En bijzondere landschappen met overal stapelmuurtjes van lavastenen om de wind tegen te houden of als ‘hek’ naar de buren. Landbouw is hier nauwelijks mogelijk door de vulkanische bodem. Vroeger werden er daarom op Lanzarote vooral cactussen verbouwd. Van de cochenille-luizen die hierop leven werd een rode kleurstof geproduceerd die werd gebruikt voor verf en inkt. Door de opkomst van synthetische kleurstoffen gebeurt dat nu nauwelijks meer. Rond La Geria worden druiven verbouwd, in kuilen die door muurtjes van lavastenen worden omlijst: goed tegen de wind – want die is er veel hier. Gelukkig ben ik niet de BOB als we hier in een van de bodega’s wat van de unieke wijnen proeven.

Met dank aan César Manrique

De kunstenaar en architect die bepalend was voor de traditionele, harmonieuze manier van bouwen hier, is César Manrique (1919-1992). Manrique werd geboren op Lanzarote, studeerde op het vasteland van Spanje en reisde door de VS, Europa en Japan. Hij had al een naam opgebouwd toen hij in 1968 terugkeerde naar zijn geboorte-eiland. Dat was precies in de tijd dat projectontwikkelaars stonden te trappelen om de Canarische eilanden vol te bouwen met lelijke hoogbouw. Op Lanzarote stak Manrique daar een stokje voor. Hij kreeg het door samenwerking met de autoriteiten voor elkaar dat er bouwvoorschriften kwamen die ervoor zorgden dat het authentieke karakter van het eiland behouden bleef. Hij paste natuurlijke, vaak al gebruikte materialen toe en was daarmee zijn tijd ver vooruit. Grappig detail: langs de wegen op het eiland is geen reclamebord te vinden. Ook daar heeft Manrique voor gezorgd.

Stoomspuwende, slapende vulkaan

Bij het Nationaal Park Timanfaya moeten we de auto laten staan en nemen we de bus door het ruige vulkaanlandschap met zijn kraters en vulkaankegels. Het lijkt wel Mars. De heftige vulkaanuitbarstingen vanaf 1730 duurden wel zes jaar en elf dorpen verdwenen onder een dikke lavalaag. Ook in 1824 was er nog een uitbarsting, maar die was gelukkig een stuk minder zwaar. Ook al slaapt de vulkaan nu, bij het bezoekerscentrum is het toch even schrikken: medewerkers gieten een emmer water in een koker in de grond en er komt een enorme stoomwolk naar buiten. En bij restaurant El Diablo (De Duivel) wordt een deel van de gerechten klaargemaakt boven een put van zes meter diep waaruit nog steeds aardwarmte van zo’n 200 graden komt.

Het huis van Omar Sharif

LagOmar, een spectaculaire villa die onder andere een restaurant en een museum herbergt, is een van mijn favoriete plekken. Het idee voor het huis is van César Manrique. Het is opgetrokken uit vulkanisch gesteente en hout, en lijkt aan een rotswand te hangen. Je loopt door kronkelige gangen met veel hoogteverschillen en stuit iedere keer weer op een stijlvol maar gezellig zitje of een doorkijkje naar de vallei eromheen. Het gebouw is zo ontworpen dat je je er meteen thuis voelt. Als ik een kop koffie drink op een terras boven het zwembad dat glinstert in de zon, doe ik net alsof ik er woon en na een frisse duik mijn ochtendkoffie drink. Voor Omar Sharif was LagOmar ook werkelijk zijn thuis. Tijdens filmopnamen op Lanzarote werd hij verliefd op het eiland en op dit huis. Hij kocht de villa, maar – zo gaat het verhaal – verloor het al na twee dagen met een spelletje poker. Arme Omar. Het schijnt dat hij daarna nooit meer terug wilde naar het eiland. Nou… voor ons geldt dat zeker niet.

Reisinformatie

Het is zo’n vierenhalf uur vliegen naar Lanzarote. Wij vonden Puerto del Carmen een handige uitvalsbasis om het eiland te ontdekken. Ons hotel, Seaside Los Jameos Playa, was heerlijk, maar er is ook elders fijn onderdak te vinden. Via Trees for All (www.treesforall.nl) compenseerden we de CO2-uitstoot van de vliegreis.

Spectaculair Lanzarote

Via onderstaande video krijgt u een impressie van Lanzarote.