Leden met idealen

Tekst: Marije Remmelink

Vaak wordt gedacht dat het vooral jonge mensen zijn die de wereld willen verbeteren en streven naar een hoger doel. Onterecht, zo blijkt uit de gesprekken die we met deze zeven leden van ANBO-PCOB hadden. Ook zij strijden onvermoeid voor hun idealen. En ze doen dat stuk voor stuk op een eigen, unieke manier.

Paul Seesink (89) uit Dordrecht

“De oorlog brak uit toen ik drieënhalf was. Ons Rotterdamse Noordereiland werd door de nazi’s in bezit genomen. Veel mensen die tijdens een oorlog opgroeien, krijgen dat zwart-witte beeld van goed en slecht, vriend en vijand. Ik heb dat zelf nooit gehad, misschien wel omdat ik heel vrij ben opgevoed. Zowel mijn vader als mijn zus was tijdens mijn jeugd lange tijd ziek en dat vroeg veel van mijn moeders aandacht. Mijn vader was meubelmaker, zijn doel was interieurs ontwerpen waarin mensen zich prettig voelen. Voordat hij op zijn 39ste overleed, liet hij me zien hoe hij te werk ging. Ik denk dat daar mijn interesse is ontstaan om mij in te zetten voor anderen.

Op dit moment probeer ik als vrijwilliger voor de kerk bij te dragen aan meer vrede en gerechtigheid. Ik heb 43 jaar lang als een soort voorganger gewerkt in onze parochie. Sinds 2009 doe ik dat niet meer, nu maak ik wenskaarten voor parochieleden die iets te vieren hebben of het juist zwaar hebben. Dat zijn er wel zo’n zestig, zeventig per jaar. Daarnaast werk ik voor twee stichtingen die zich inzetten voor de samenleving. Alles bij elkaar kost me dat ongeveer een halve werkweek. Ik snap eigenlijk niet dat ik er vroeger nog bij kon werken. Maar ik vind het belangrijk werk om te doen. Vrede, gerechtigheid en warmhartigheid zijn mijn steekwoorden. Ik heb een aversie tegen onrecht. Ik vraag me altijd af: wat kan ík doen? Niets doen is gewoon geen optie! Met mijn werk probeer ik vrede in een mens te brengen. En ik hoop dat die vrede escaleert naar een hoger niveau.”

Kadriye Vizir (74) uit Diepenveen

“In 1967 ben ik als 16-jarig meisje vanuit Turkije naar Nederland gekomen. Mijn vader kon hier als gastarbeider aan de slag in een slachthuis. We spraken geen woord Nederlands, er was geen inburgering en zelfs geen woordenboek. Als puber was ik absoluut niet blij met deze stap. Gelukkig werden we met open armen ontvangen door mensen uit de Indonesische gemeenschap. Zij wisten wat het betekent om te emigreren en ook hoe ze ons konden helpen. Toen we twee weken in Nederland woonden, ging ik ergens werken, aan de lopende band. Ik leerde snel Nederlands en na anderhalf jaar was ik de officiële tolk van dat bedrijf. Eigenlijk heb ik me sindsdien - naast mijn studies en mijn werk als therapeut - altijd ingezet om anderen te helpen. Sinds 2013 werk ik als vrijwilliger voor de Gemeente Deventer, voor het cluster Ouderen en de Adviesraad Sociaal Domein Deventer. Ik geef onder andere lezingen. Rechtvaardigheid, vrijheid en gelijkheid zijn voor mij belangrijke waarden. Waar dat vandaan komt? In mijn geloof is het belangrijk dat je andere mensen helpt. Wat ook meespeelt, is dat toen ik zelf hulp nodig had, ik die niet kreeg. Ik wil anderen die hulp juist wel bieden.”

Jeanette de Haan (79) uit Meppel

“Ik heb 45 jaar in het basisonderwijs gewerkt, als leerkracht en als adjunct-directeur. Ook was ik lid van vakbond het CNV, waar ik workshops volgde. Rond mijn 50ste wilde ik weleens iets anders doen, ik wilde graag zelf die workshops geven. Na een vijfdaagse cursus om dit onder de knie te krijgen, heb ik het naast mijn onderwijsbaan een hele tijd gedaan. Inmiddels ben ik met pensioen en sta ik niet meer voor de klas, maar geef ik voor het CNV nog wel steeds workshops. Mijn motto is: een leven lang leren.

De workshops gaan over rationele effectiviteit, assertiviteit en persoonlijke ontwikkeling, en ze zijn door mij zelf samengesteld. Het doel van die workshops is mensen te helpen om een stapje verder te komen. Ik wil mijn deelnemers in hun kracht zetten. Als ik na afloop een bedankje krijg en merk dat de mensen enthousiast zijn, haal ik daar enorm veel voldoening uit. Op mijn 6de wist ik al dat ik later voor de klas wilde staan, omdat je als leerkracht mensen kan helpen. Dat heb ik mijn hele leven gedaan en dat doe ik nog steeds. Dat ik dit op deze leeftijd nog mag doen - wat een voorrecht!”

Larry Gardiner (73) uit Hoogezand

“Zes jaar geleden ben ik vanuit Engeland naar Nederland verhuisd. Ik ben dus een immigrant. Mijn moeder en grootmoeder waren vluchtelingen en mijn zusje, mijn partner en ik zijn geëmigreerd. Ik ervaar als ‘buitenlander’ weinig vijandelijkheid - misschien omdat ik op een Nederlander lijk - maar ik ken genoeg mensen die dat wel ervaren. Racisme in Nederland groeit. Sommige mensen zijn ontsnapt uit oorlogsgebieden, zijn vervolgd, verkracht en hebben heel veel nare dingen meegemaakt. Ik vind het reselijk dat zij zo behandeld worden.

Aan de ene kant wil ik nieuwkomers in Nederland helpen en aan de andere kant wil ik als nieuwkomer het goede voorbeeld geven. Laten zien dat veel van de vooroordelen die Nederlanders hebben over nieuwkomers niet kloppen. Via Hospi Housing bied ik als hospes onderdak aan buitenlandse studenten en ik ben vrijwilliger bij de organisatie Humanitas. Daar vervul ik een rol als tolk en werkcoach voor nieuwkomers die betaald werk willen gaan doen. Ook ben ik lid van Denktank 60+Noord. Tot augustus dit jaar had ik een betaalde baan bij de Hogeschool Utrecht: ik steunde masterstudenten en promovendi bij hun eindscriptie en thesis en gaf als ervaringsdeskundige hoorcolleges aan bachelorstudenten. Hiervoor heb ik in Engeland in de zorg en humanitaire dienstverlening gewerkt. Medemenselijkheid is een belangrijke kernwaarde voor me. Mensen willen helpen, dat zit gewoon in mij.”

Freddy van Arnhem (70) uit Lelystad

“Eerst woonden we in Weesp op een woonboot. Toen we naar Lelystad gingen, hadden we het idee om dat ooit weer te gaan doen. Maar het kwam er niet van. In Lelystad woon je wel zeven meter onder de zeespiegel, maar niet op het water. Toen ik vijftig werd en onze dochters het huis uit waren, dacht ik: straks ga je dood en heb je het nooit meer geprobeerd. Ik ben in het gemeentehuis letterlijk op een zeepkist gaan staan om de gemeente te overtuigen van mijn plan: het bouwen van acht drijvende woningen. Het lukte, en inmiddels drijven er al dertien jaar zeven toekomstbestendige woningen in Lelystad.

De woningen werden niet gebouwd door een projectontwikkelaar, maar vanuit een Collectief Particulier Opdrachtgeverschap. Ofwel een groep mensen die samen bouwgrond koopt om er te gaan wonen. En we wonen er prachtig! Maar een paar jaar geleden ben ik ernstig ziek geweest en ik merkte toen dat ik meer nodig had dan een mooie natuuromgeving, een prachtig huis en riet voor de deur. Ik miste spontane ontmoetingen met mensen. Tegen alle verwachtingen in zijn we daarom in 2020 een nieuwe CPO gestart: WoonAnders Lelystad. Met een heel diverse groep van dertig mensen zijn we nu onze ideale woonomgeving aan het waarmaken. De kernwaarden van ons project zijn gemeenschapszin, duurzaamheid en diversiteit. We gaan voor noaberschap, zoals ze dat in het oosten van het land noemen. Duurzaamheid is voor mij ook een belangrijk thema. Ik wil de wereld graag mooier achterlaten dan hij nu is. Ik zie dat als mijn plicht. Ik heb vroeger ook meegelopen in demonstraties. Het zit denk ik in mijn dna.”

Ineke Huisjes (87) uit Baarn

“Het begon allemaal met mijn Marokkaanse buurman. Hij wilde zo verschrikkelijk graag een diploma halen, maar omdat hij de Nederlandse taal maar niet onder de knie kreeg, lukte dat niet. Hij vond het vooral moeilijk om al die verschillende klinkers te onthouden. Door hem moest ik denken aan iets wat ik op de kweekschool heb geleerd: je kunt ook een beroep doen op iemands taalgevoel, geheugen of visuele of auditieve vaardigheden. Wat kan een leerling wél? Toen ik mijn buurman besloot te helpen, ging ik op zoek naar een methode die wel voor hem werkte: ik schreef een verhaaltje dat hij kon beluisteren. In dat verhaaltje stond dan één klinkerklank centraal. Eerst moest hij er vaak naar luisteren en het daarna zelf hardop zeggen. Een week later lukte het hem om de klinkerklank te onthouden. Wat een goed begin! Daarna schreef ik nog zeventien van die verhaaltjes, want onze taal kent achttien klinkerklanken. Daarmee slaagde hij eindelijk voor zijn examen! Hij was de koning te rijk. Ik ben nu taalvrijwilliger bij Pit Baarn en heb al een aantal mensen kunnen helpen met deze taalmethode.

Als een van mijn leerlingen dankzij mij een examen haalt, vind ik dat schitterend. Ik wil mijn verhaaltjes graag bundelen in een boekje dat ik kan verkopen, en dat geld vervolgens doneren aan een goed doel. Ik help heel graag andere mensen. Misschien heb ik dat van mijn vader, die huisarts was en altijd voor iedereen klaarstond. Mensen helpen maakt mijn leven leuker, het geeft invulling en perspectief, en maakt het leven zinvol.”

Herbert Verseveldt (92) uit Etten-Leur

“Ik vind dat je mensen moet behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Dat is ook een Bijbelse boodschap. Daarmee ben ik opgegroeid. Vanuit mijn geloofsovertuiging probeer ik wat te betekenen voor anderen. Ik ben op deze aarde om mensen te helpen. Ik heb mijn hele leven naast mijn werk ook onbetaald vrijwilligerswerk gedaan. Op dit moment ben ik voor de Nederlandse Lionsclub al zo’n vijftien jaar voorzitter van Vreemd en Oud geld. Wij zamelen oud en buitenlands geld in en zetten dat om in euro’s. Daarvan betalen wij oogoperaties in ontwikkelingslanden. Deze actie brengt jaarlijks meer dan 200.000 euro op, waarmee we zo’n 13.000 oogoperaties kunnen laten uitvoeren, zodat (bijna) blinde mensen weer kunnen zien. In ontwikkelingslanden maak je daarmee echt een wereld van verschil: mensen gaan van geen inkomen en geen sociale voorzieningen naar weer meedoen in de maatschappij. Vijf jaar geleden ben ik mee geweest naar een oogkamp in de Himalaya. Dat heeft een enorme indruk op mij gemaakt. De mensen die ik daar ontmoette, waren zo ontzettend dankbaar en blij. Ik denk er vaak aan terug en word er nog steeds emotioneel van. Dat stimuleert mij om mij in te blijven zetten voor deze actie.”