‘Het zal mij nooit gebeuren.’ Vaak gehoorde reactie op een verhaal in het nieuws dat alweer ouderen zijn opgelicht en ze hun bankpas plus pincode en kostbaarheden hebben overhandigd aan gladde praters die bellen en aanbellen. Toch gebeurt het, steeds weer, ook bij alerte ouderen. Neem het verhaal van Bep dat ik las. Een bankmedewerker belt en vertelt dat oplichters bezig zijn haar rekening leeg te halen. Hij adviseert een nieuwe bankpas aan te schaffen en ‘de koerier is al onderweg’. Bep vertrouwt het niet en controleert haar rekening. Geen cent afgeschreven. De koerier belt aan. Wegwezen roept Bep, de politie is al onderweg. De koerier neemt de benen en Bep zakt in elkaar in haar halletje.
Een jaar later belt opnieuw een ‘medewerker’ van de bank. Bep wordt gewaarschuwd dat bedragen van haar rekening worden overgeboekt naar het buitenland. Bep controleert haar rekening en ziet ook deze keer dat er niets is afgeschreven. De medewerker zegt dat het op ‘t nippertje is voorkomen en dat ze Bep gaat doorverbinden met de politie. De neppolitieman zegt dat er grote zorgen zijn wegens inbraken in het flatgebouw waar Bep woont. ‘Er is nu een agent op andere verdiepingen bezig om kostbaarheden in te scannen.’ Als Bep doorvraagt blijkt de nepagent alles te weten over de eerdere poging tot oplichting en over haar privé-situatie, om eraan toe te voegen dat de agent die bij haar op bezoek komt, dezelfde is die destijds langskwam. Ze geeft al haar sieraden mee.
