Column Wouke van Scherrenburg-oktober/november 2024 | ANBO-PCOB

Column Wouke van Scherrenburg - oktober/november 2024

22 oktober 2024

Wouke van Scherrenburg-anbo-pcob
Hero background icon

Ik hoor het steeds vaker: ‘Ik lees geen krant meer en ik kijk ook geen nieuws meer op tv. Het maakt me angstig, het deprimeert me. Ik kan toch niks aan alle ellende veranderen.’ En oh wat begrijp ik die mensen goed.

Jonge mensen die aan het begin staan van hun carrière, die er hard voor geleerd hebben, die nu recht in de bek van het klimaatmonster kijken. Ouderen die aan een fijne toekomst van hun kinderen en kleinkinderen twijfelen.

Vorige week zei een vriendin dat als ze had geweten hoe somber de wereld er tegenwoordig uitziet, ze nooit kinderen had gebaard. Het is ook niet niks wat we dagelijks krijgen opgediend. Overstromingen, wegspoelende berghellingen, water dat onze ziekenhuizen binnenstroomt, auto’s die als wrakhout worden meegesleurd door de straten, die zijn veranderd in woeste stromen.

Wouke van Scherrenburg-anbo-pcob

En dan die doden. Al die doden. Het gruwelijkst zijn de oorlogen in het Midden-Oosten en hier bij ons om de hoek. Alleen Poetin al vermaalt dagelijks (!) duizend jonge mensen in de gehaktmolen des doods. Aan Oekraïense kant sneuvelen talentvolle jongeren in koude loopgraven, worden gezinnen, opa’s en oma’s kapot gebombardeerd. We zien de halfhartige steun die het westen aan een immer smekende Zelensky geeft, steeds weer net te weinig om succesvol de dodelijke bommen van Poetin te stoppen.

De duizenden doden in Gaza, de nog steeds vermiste kinderen in een kapotgeschoten wereld. De angst van de Israëliërs voor de raketten uit Iran, voor Hezbollah, voor Hamas, voor het lot van de gegijzelden.

In Europa staan democratieën onder druk. In Oostenrijk, Slowakije, Frankrijk en Italië neemt de steun voor extreemrechts toe. In ons eigen landje streeft Wilders naar een staat zoals die van zijn beste vriend Orban in Hongarije. We staan machteloos. Wat kunnen we doen?

Ik las dat we niet meer met elkaar in gesprek zijn. Ja, wel in onze eigen bubbel van of hoogopgeleid of lagergeschoold. We begrijpen de ander niet meer. Het is zo gemakkelijk gezegd, ga in gesprek, juist met de mensen die een totaal ander wereldbeeld hebben. Tot nu toe heb ik het bij mijn, ik geef het eerlijk toe, schaarse pogingen om zo’n gesprek aan te gaan, niet meegemaakt dat we elkaar echt verstonden.

Ik speur tegenwoordig de kranten af naar fijne berichtjes. Zoals die van de 106-jarige meneer die stond te hannesen met zijn pinpas bij de supermarkt. Na drie keer de blokkade. Een jonge vrouw achter hem aarzelde geen seconde en betaalde zijn boodschappen. Ik werd er blij van.

Net zo blij als ik word van een programma als ‘We zijn er bijna’. Leeftijdgenoten die een groepsreis maken en al reizend warme banden aanknopen met de ander. Die optimaal genieten van cultuur en natuur. Die de verhalen vertellen over liefde, over verlies, over werk en over de tevredenheid met hun leven.

Misschien is dat wat ons overeind houdt. De blijdschap over het goede dat we in ons eigen kleine leven hebben.

Gerelateerde artikelen