Eerder dit jaar verscheen ‘De Afterparty, persoonlijke verhalen over wat u nooit te zien kreeg’, geschreven door Ivo Niehe. De man die als televisie interviewer overal over de vloer komt maar zelf – ‘Ik zeg het je eerlijk’ – het liefst buiten beeld blijft.
Later zal hij beweren dat het ‘allemaal plagerij’ was, maar Ivo Niehe lijkt toch oprecht teleurgesteld als er niet een vrouw maar een man op het afgesproken tijdstip in het trapgat van zijn kantoor in Amsterdam verschijnt. “Nou vooruit, kom maar verder dan.” Het gesprek mag hooguit één uur duren. Over het vak wil hij met liefde praten, maar prijsgeven hoe het er thuis, met vrouw en kinderen, aan toe gaat? Nee. Dat gaan we niet doen. “Mijn vrouw komt uit een intellectueel gezin. Haar vader was een Europese topadvocaat die zijn jongste dochter met een wat oudere man van de TROS-televisie zag binnenkomen en dacht: wat gaan we nu beleven? Het zijn echt twee werelden en we hebben meteen besloten om die gescheiden te houden. Overigens ben ik zelf ook niet zo’n doorpakker die eens eventjes alle familie-geheimen komt ontrafelen. Ik ben eigenlijk veel te netjes opgevoed voor dit vak; ik wil gewoon mooie dingen maken. Mijn hoofd zit vol plannen, dat gaat dag en nacht door.”
Als jongetje speelde hij circus met 68 tinnen beestjes: ‘Vanmiddag, Circus Ivo, toegang 25 cent.’ Hij zong in een schoolband, was aanvoerder van allerlei sportteams, studeerde Frans, was frontman van The Whiskers, werkte als model in Parijs, werd op zijn 29ste bij de televisie aangenomen, ontmoette in een ras tempo grootheden als Oprah Winfrey, Roald Dahl, Freddy Heineken en Audrey Hepburn, stopte na veertig jaar op 1 januari 2022 met zijn TV Show, is sinds 27 maart 2022 te zien in Ivo op Zondag, te beluisteren in de podcast Je Derde Leven en nu óók nog te lezen in De Afterparty – terwijl de plannen voor nieuwe projecten zich alweer opstapelen. Eigenlijk is het Circus Ivo nooit gestopt. “Wat mooi dat je dat zo ziet. En ik denk dat je gelijk hebt. Wat ontbreekt in jouw voorbereiding – die we toch wel enigszins overdreven mogen noemen – zijn de theatershows. Daar komt voor mij namelijk alles samen: muziek maken en verhalen vertellen. Ik hou ervan om mensen te entertainen, maar ik haal er zelf minstens zoveel uit. Vooruit, ik zal iets prijsgeven dat ik liever voor mezelf had gehouden: ik heb twee keer in mijn leven heel erg hard moeten huilen. De eerste keer bij de geboorte van onze oudste zoon. Ik was 45 en ik had nooit gedacht dat zoiets me nog zou overkomen. Ik ben in het bos gaan lopen en heb geschreeuwd, gehuild en gelachen van blijdschap. Ik word vader! En de tweede keer, dat was in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag, het theater waar mijn ouders heengingen als ze een nieuw toneelstuk van Paul Steenbergen of Mary Dresselhuys wilden zien.
Het gebeurde na de première van mijn eerste theatershow; ik was euforisch. Mijn vrouw kwam naar de kleedkamer. Ik riep: ‘Het is me gelukt!’ Waarop zij de legendarische woorden sprak: ‘Wat is er precies gelukt?’ Zij wist namelijk precies wat er nog niet goed aan was. Het programma zou in de loop der jaren steeds beter worden, maar voor mij gold op dat moment maar één ding: ik had iets gedaan waar ik mijn leven lang al van had gedroomd.’
Het is zijn geliefde televisietruc om van onderwerp te veranderen en toch de aandacht vast te houden: en toen gebeurde er dit. Terwijl we praten over de vaak fascinerende verhalen die in De Afterparty staan opgetekend en Niehe nog iets wil zeggen over de vriendschap met John Kraaijkamp, op wiens uitvaart hij uiteindelijk nog heeft gesproken, gaat de telefoon. Niehe zegt: “Hou het kort want ik zit hier met een journalist, althans, iemand die zich daarvoor uitgeeft.” En als hij ophangt: “Wat wil je nog meer weten? Waar gaan we heen? Neem het stuur!” Misschien iets over de eindigheid? Heeft zijn enorme werklust iets met doodsangst te maken? Ernstig: “Nee, ik houd me niet bezig met de dood, maar ik zal je iets anders vertellen. Toen ik een jaar of 35 was hebben ze me een bezoek aan een waarzegster cadeau gedaan en haar laatste woorden – ze was een Duitse – waren: ‘Es wird ein Moment geben wo was Sie im Kopf halen nicht mehr ausgeführt wird.’ Dat is mijn enige angst; dat ik mijn plannen niet meer kan uitvoeren. Zo heb ik een televisieserie over de Côte d’Azur bedacht waarin het – behalve over de historie, de glamour, de aantrekkingskracht van de regio op grote kunstenaars zoals Picasso – vooral ook gaat over de naderende ondergang van wat wij vroeger de Rivièra noemden, veroorzaakt door de veranderingen van het klimaat. Weet je wat ze daar zeggen? Nog tien jaar en we wonen hier in de Sahara. En dan heb ik ooit nog eens het idee gehad om een boekje te schrijven met als titel: BN’er: je moet het niet willen.”
“Toen ik bij de televisie begon, kon ik nog met mijn borst vooruit door de P.C. Hooftstraat lopen. Ik hoorde bij het medium van Henk Terlingen, ‘Apollo Henkie’, een onbereikbare wereld waarin alle omroepsters nog bij naam gekend werden; je stelde toen echt nog iets voor, hoor. En er is nog een verschil met die beginjaren ... dat kan ik je het best aan de hand van dit voorbeeld vertellen: het was een van mijn grote wensen om een keer commentaar te leveren bij het Eurovisiesongfestival en dat wist ik uiteindelijk op een geweldige manier te verknallen door zelfs door de liedjes heen te praten. Een en ander leidde tot de onvergetelijke kop boven een recensie in het AD: ‘De ramp Niehe’. En daar was de kous mee af. Tegenwoordig blijft elke misser tot in de eeuwigheid rondzwerven op het internet. Daarbij word je als BN’er ook nog eens nauwlettend in de gaten gehouden. Zelfs geruchten kunnen ervoor zorgen dat je kop eraf gaat. Niet dat ik enig risico loop, want ik draai in dat wereldje nauwelijks mee. Ik geef al een tijdje geen interviews en ik mijd de talkshows waar je met zes mensen aan tafel om beurten gaat zitten roepen wat jíj nou van de stikstofcrisis vindt. Hou toch op! Waarom zou ik mijn mening geven over iets waar ik helemaal niets van afweet?’ Er is al bijna twee uur verstreken als de fotografe – ‘Goddank, dit keer wel een vrouw’ – zich meldt. Niehe doet meteen suggesties voor foto’s die bij het artikel kunnen worden afgedrukt. “Misschien die van Prins Bernhard en mij, gezeten in gele fauteuils, omringd door neushoorns?” Dan wordt de journalist uitgeleide gedaan. Een ferme hand en een klop op de schouder. “Je kwam binnen en ik dacht meteen: leuke vent. En je wist, heel af en toe, ook nog op de juiste knop te drukken. Zullen we de volgende keer in een kroeg afspreken?”
“Mijn oude tante zei ooit: ‘Als er een opera in Dresden wordt opgevoerd, kan ik er niet naartoe, maar ik koop wel twee dagen lang álle Duitse kranten voor de recensies.’ Dit is écht een familietrekje: onwaarschijnlijke nieuwsgierigheid. Wij, Niehes, willen niet alleen weten hoe iets is, maar er vooral ook achter zien te komen hoe het verder gaat.”
“Dat ik ondanks fysieke yoga, tennis en weet ik veel wat nog meer, toch merk dat ik strammer word. Lichamelijke klachten – hoe klein ze ook zijn – maken je heel nederig, vind ik.”
De maatschappelijke ongelijkheid tussen mensen die door de media verder wordt aangewakkerd. We draaiden ooit een reportage in een afgelegen Thais dorpje waar de bevolking de prachtigste mutsjes maakte om in haar bestaan te voorzien. Een paar jaar later zag ik dat er inmiddels elektriciteit was aangelegd in het dorp. In de bibliotheek stond een tv waarop vooral naar Dallas werd gekeken. Ineens zagen ze hoe het leven van ánderen eruitzag: grote huizen, dikke auto’s en overspel. Zo raakten ze hun levensgeluk kwijt en kregen er jaloezie voor in de plaats.”
“Omring jezelf met mensen die de dingen mooier maken en aan wier leven je een bijdrage kan leveren. Als iemand een probleem heeft, ga ik niet mee jammeren van o, o, o wat erg allemaal! Nee. Ik kom meteen in actie. Als je iets voor een ander kunt doen, dóe het dan! Hoe minimaal die bijdrage ook is.”
“Naar Ajax! Al neemt mijn liefde voor de club – helaas – in hoog tempo af. Het kan me minder schelen of ze kampioen worden of niet; als je het plezier in het spel maar weer terugziet. Nu lijkt het erop dat, met het vertrek van de beste spelers én de coach, de ziel volledig uit Ajax is verdwenen. Verder houd ik heel erg van tennissen en van interviews afzeggen. Dat laatste doe ik eigenlijk het liefst.”
Direct naar
Lidmaatschap
Ledenservice
Advieslijn
Magazine
