Leven in een niet-traditioneel gezin

Actief en betrokken
anbo-pcob-gezin-familie-traditioneel
Hero background icon

Geen hokjes

Vader, moeder, zoon en dochter. Dat is het traditionele beeld van de ‘hoeksteen van de samenleving.’ Tegenwoordig zie je steeds meer varianten; samengestelde gezinnen, homohuwelijken, moeders met bonuskinderen en lesbische vrouwen met kinderen via een donor. Hoe is het om niet in de traditionele hokjes te passen?

Veronica Mahn is 58 en heeft uit een eerdere lesbische relatie drie zoons. Haar huidige vrouw heeft ook twee dochters en een zoon.

“In mijn eerste relatie met een vrouw zijn drie jongens geboren. Mijn huidige vrouw Blanca had uit haar eerdere heterorelatie ook drie kinderen, van dezelfde leeftijd. Soms hadden we dus zes kinderen in huis. Mijn jongens zijn dol op de kinderen van Blanca en als ze er waren dan sliepen ze graag op de kamer van hun halfzusje of halfbroertje. Heel gezellig.”

Open houding

“Eigenlijk zijn we nooit raar aangekeken, de buren vonden het eerder interessant en leuk. Later met Blanca was het iets anders. Zij kwam natuurlijk uit een heterorelatie en ineens liep ze met een vrouw rond. Mijn kinderen kregen op school wel opmerkingen dat ze twee moeders hadden maar daar zijn nooit grote problemen uit gekomen. We hebben altijd een open houding gehad en kunnen overal over praten.”

Belang van de kinderen

Als lesbisch stel zet je heel bewust kinderen op de wereld, misschien wel bewuster dan een heterostel. Dat ik en mijn ex uit elkaar gingen vond ik verschrikkelijk. Ik wilde mijn verantwoordelijkheid voor de kinderen nemen maar dat was niet makkelijk. En in die tijd had ik als niet-natuurlijke moeder geen poot om op te staan. In 2001 mochten homo’s en lesbische stellen trouwen. Ik wilde voor de wet hetzelfde zijn als hetero’s en trouwen met Blanca bevestigde dat. De vader van de kinderen van Blanca is er geweldig mee omgegaan. Zijn gezin werd ineens door twee vrouwen gerund. Dat we allemaal het belang van de kinderen voorop hebben gesteld, daar ben ik enorm trots op.”

Gerard Robben is 66 jaar is 43 jaar samen met partner Albert. Zij hebben als een van de eerste mannenstellen een samenlevingscontract bij de notaris laten opmaken.

“Ik heb Albert 43 jaar geleden op een vrijdag ontmoet en de woensdag erop woonden we samen. Toen we ons gingen voorstellen aan elkaars ouders is het nooit een punt geweest maar er is ook nooit echt over gesproken. Voor ons was al heel vroeg duidelijk dat een traditioneel gezin niet voor ons was weggelegd, daar zijn we nu blij mee. We zien het nog vaak gebeuren dat mannen na een lang heterohuwelijk alsnog uit de kast komen.”

Klokkenmaker

“Wij waren een van de eerste mannelijke stellen die een samenlevingscontract lieten registreren bij de notaris. Toen daarna het burgerlijk huwelijk werd opengesteld voor mensen van hetzelfde geslacht zijn we ook getrouwd. Van Amsterdam zijn we verhuisd naar een gereformeerd dorp boven Groningen. Albert is klokkenmaker geweest. Hij houdt nu het torenuurwerk van de begraafplaats van Westerdijkshorn bij en luidt de klokken van de katholieke kerk. We horen dus helemaal bij de katholieke gemeenschap. We worden er gezien als mens en dat is het allerbelangrijkst. We zijn niet alleen onze geaardheid maar gewoon Albert en Gerard.”

Elke dag uit de kast komen

“De emancipatie is nog niet voltooid. We beseffen dat we als homostel kwetsbaar zijn want homoacceptatie is afgenomen. Eigenlijk moet je als homo elke dag uit de kast komen en dat is natuurlijk vreemd. Daarom ben ik bezig met de Chozen Family, ben Roze ambassadeur voor Roze50plus en ben in gesprek met de gemeente om diversiteit in het programma te krijgen. Ook de emancipatie van ouderen is iets wat nu erg speelt. En toevallig ben ik en ouder en ben ik gay.”

Anja Westerweel is 62 jaar en heeft met haar ex-partner twee zoons via kunstmatige inseminatie.

“Rond mijn 24e wist ik dat ik kinderen wilde. Op dat moment was dat voor een lesbische vrouw nog niet zo vanzelfsprekend, totdat een ex van mij met kunstmatige inseminatie begon. Dat wilde ik ook wel. Later toen ik mijn vriendin ontmoette heb ik dat voorgesteld. Nu zeg ik weleens grappend tegen mijn kinderen dat ik hun geestelijk vader ben omdat ik ze heb bedacht terwijl mijn ex dacht dat het niet mogelijk was om ze te krijgen.”

Heel traditioneel

“Als niet-traditioneel gezin moet je aan een paar zaken extra aandacht geven. Je maakt heel bewuste keuzes. Voor ons was het bijvoorbeeld een absolute voorwaarde dat de donor bekend was omdat we wilde dat de kinderen wisten wie hun vader was. En we vonden het belangrijk dat de kinderen van dezelfde vader en moeder zouden zijn. De beslissing wie er moeder zou worden was bij ons juiste wel weer heel traditioneel. Ik had een goede baan met uitzicht op carrière en mijn vriendin had op dat moment geen baan.”

Pesterijen

“Toen we verhuisden naar een kinderrijke buurt kregen we daar veel positieve reacties. Op school zijn er wel wat pesterijen geweest. Toen een kind op school tegen een van onze jongens zei dat hij geen vader had, hebben wij ervoor gezorgd dat hun vader op een kerstdiner meehielp op school en daarmee was het klaar. Nu zeggen de kinderen dat twee moeders nooit een probleem was. Maar in hun pubertijd, toen ik en hun moeder gingen scheiden, heeft de jongste het er wel moeilijk mee gehad. Nu worden ik, mijn nieuwe vriendin, mijn ex en haar nieuwe vrouw op feestjes van de kinderen uitgenodigd en roept de jongste: ‘Kijk dit zijn mijn vier moeders!”

Manon Linschoten (49) heeft een relatie met Meija, die 2 dochters uit haar heterohuwelijk heeft.

“Ik ben sinds mijn 18e uit de kast, maar mijn partner Meija heeft een huwelijk van twintig jaar met een man achter de rug. De omgeving zag hen altijd als heel leuk stel samen. Dus dat ze uit elkaar gingen was wel een shock. Maar dat Meija vervolgens met een vrouw aankwam, daar haalde men de schouders over op. Ook de kinderen hadden er weinig problemen mee dat hun moeder ineens een vriendin had.”

Kerst is een happening

“Meija heeft met haar ex-man twee mooie dochters, dat zijn nu mijn bonus-dochters. De jongste heeft in de klas wel eens gezegd dat haar moeder lesbisch is. Haar vrienden hebben er er totaal geen probleem mee, integendeel. Het is bij ons thuis een zoete inval. Vooral Kerst is echt een grote happening; vorig jaar hadden we twintig mensen aan tafel.

Hechte band

Dat het zo harmonieus gaat komt doordat Meija, haar ex en de kinderen zo goed met elkaar kunnen praten. Er zijn nooit dingen die lang onuitgesproken zijn. Doordeweeks eten zij minstens een keer per week met elkaar. Dan worden de kleine en de grote dingen besproken. Al zijn de kinderen straks beide uit het huis, dit zullen zullen ze blijven doen. Zo hecht is die band. Daar had ik de eerste jaren nog wel last van, dat ik als buitenstaander in zo’n hechte situatie kwam. Nu heb ik mijn weg daarin gevonden en zou ik het niet anders meer willen!”

Gerelateerde artikelen